Hem erken yola çıkmanın da faydaları var. Bu saatlerde genellikle pek rüzgâr olmaz. Bu sebeple nereden eseceği hiç belli olmayan rüzgâr başlamadan fazla oyalanmadan mümkün olduğunca yol almaya gayret ettim.
Ege denizi kıyısınca yol aldığım için özellikle de Edremit körfezini bir uçtan bir diğer uca kat etmek zorunda olduğum için rüzgârdan etkilenmemek gibi bir lüksüm söz konusu değil. Nihayetinde Ayvalık’tan Akçay’a giderken rüzgâr arkada olsa bile Akçay Küçükkuyu arasında arkadan esen rüzgârı ya yandan ya da karşıdan alma ihtimalim çok yüksekti.
Ayvalık’ı geçip Edremit körfezini gördüğüm ilk andan itibaren rüzgâr şiddetlenerek karşıdan esmeye başladı. Şu anda tek motivasyonum rüzgâra karşı Akçay’a kadar gidip karşıdan esen rüzgârı arkama almaktı.
Şiddetli rüzgâra rağmen öğlene doğru Burhaniye’ye gelmeyi başardım.
Haritada Edremit’e hiç gitmeden kestirmeden Akçay’a giden bir yol görmem üzerine Ören’de anayoldan ayrılarak ara yollardan Akçay’a yöneldim.
Bu ara yolu kullanırken kısa bir süreliğine sahile uğrasam da deniz dalgalı olduğu için denize girmekten vazgeçtim.
Akçay’da kısa bir yemek molasının ardından sabahtan beri beni perişan eden rüzgârı arkama alarak hiç farkına varmadan Altınoluk’a geldim.
Burada deniz kenarında kısa bir molanın ardından rüzgârın arkadan esmesinin verdiği rahatlıkla Küçükkuyu’ya vardım.
Küçükkuyu’da sahil şeridini takip ederek yolculuğun ilerleyen zamanlarında değişken rüzgârın azizliğine uğrama ihtimali oluşabileceği için bu olasılığı düşürmek için bir miktar rampa çıkmayı göze alarak Ayvacık–Ezine istikametine saptım.
Bu kararı verirken Açık denizden esen rüzgârla doğrudan karşı karşıya gelmek yerine biraz rampa çıkarak etrafımdaki ağaçların rüzgârı keseceği düşündüm.
Dar ve bol dönemeçli yolda 15 kilometre tırmanmanın ardından bu yolda çıkabilinecek en yüksek nokta olan 450 metre rakıma ulaştım.
Tepe noktaya geldikten sonra 10–15 kilometrede daha hafif meyilli arazide aşağı Ayvacık’a doğru kolaylıkla indim.
