2012/06/19 İç ve Batı Anadolu Turu 39.gün (İzmir – Yenişakran)

İzmir’de geçirdiğim on günün ardından uyku düzensizliği sebebiyle birkaç gün ertelemek zorunda kaldığım Çorlu’ya dönüş yolculuğuna nihayet bu gün çıkabildim.

Sabah 08.00 civarı kalkarak dün, bugün yok yarın derken isteksiz bir halde saat 10.00 civarı evden çıkarak 10.35 vapuru ile Karşıyaka’ya geçtim.

Karşıyaka vapur iskelesinden Kuş cennetine kadar devam eden bisiklet yolunu kullanarak 7–8 kilometre sonra Çiğli Mavişehir civarına geldim.

Vaktiyle bir süre buralarda vakit geçirdiğimden çiğli civarını iyi kötü bilmem sebebiyle Kipa ve Çiğli İstasyon civarından İzmir–Çanakkale karayoluna çıkarak İzmir’den ayrılarak yoluma devam ettim.

Yoğun trafikte bir süre yol aldıktan sonra Saat 13.00 civarından Menemen’e geldim.

Menemen’de asker arkadaşım Muammer yaşamaktaydı ona sürpriz yapma niyetindeydim. Elimde adresi yoktu ama iyi kötü iş yerini bulabileceğimi düşünerek sora, sora asker arkadaşımın iş yerini aramaya koyuldum. Zaten ufacık Menemende Kim tanımazdı ki bıçakçı Muammer’i.

Öğlen sıcağı geçene kadar Muammer’in işyerinde vakit geçirip askerlik anılarımızı yâd ettik. Biz askerliğimizi bandocu olduğumuz için “Savaşta en sonda, barışta en önde.” olduğumuzdan yerimiz belli yurdumuzu belliydi. Öyle ahım şahım bir anımızda yoktu hani. En önemli anımız misal törenlerde yanlışlıkla vurduğumuz “mi” notasıydı. 🙂

Gerçi Askerlik hayatı boyunca yemekhanede bulaşık yıkayıp teskere zamanı depodaki silahları alarak gece operasyondaymışçasına flashlı fotoğraf çekenleri de görmüşlüğümüz vardır. Neyse daha fazla bu konuları anlatarak pek çok kişinin askerlikle ilgili kafasında oluşturduğu hayal dünyasını yerle bir etmeyeyim.

Ardından 16.30 vakitleri arkadaşımla vedalaştıktan sonra Menemen’den ayrılarak yoluma devam ettim.

Notlarım arasında Menemen–Aliağa arasındaki 30 kilometrelik yolculuğuma dair bir şey yok.

Ama yoğun trafiği ardımda bırakmak oldukça mutluluk vericiydi.
Zorluk ve kahır dolu bir yolculuk yaşadığımı dile getirerek olayı dramatize edebileceğim gibi hakikatleri söylemeyi yeğliyorum. Dümdüz Gediz ovasında rüzgâr karşıdan esmediği sürece ne gibi zorluk olabilir ki.

Yıllar evvel yaptığımız bir otobüs yolculuğunda Menemen civarda bir şeftali bahçesi yakınlarında otobüsümüzün bozulması sonucu ağabeyim ile ağaçlardaki şeftalilerin tadına bakmıştık. Gözlerim tatlarını hala unutamadığım şeftali ağaçlarını arayarak yola devam ederek fazla zorlanmadan Aliağa’ya geldim.

2012 yılında İzban bisiklete müsaade ediyor muydu tam hatırlamıyorum ama Aliağa’ya kadar İzban ile gelme ihtimalim olmasına rağmen Menemen’de hem asker arkadaşım ile görüşme isteği hem de namıma leke sürdürmemek için pedallamayı tercih ettim. Bisiklet turunda vasıta kullanırsam el âlem ne derdi.

Yeni Şakran’a varmama az bir süre kala güneş batmaya ve hava kararmaya başlamıştı. Her ne kadar ben devam etmek istesem de güneş, günü bu civarda bir yerde sonlandırmam gerektiğini hatırlatıyordu.

Güneşin bu hatırlatmasına daha fazla karşı çıkamayarak hava karardıktan bir süre sonra Yeni Şakran çıkışından oldukça tenha bir zeytinlikte kamp kurarak 23.00 civarı günün yorgunluğunu atamak ve yeni güne dinlenmiş hazır bir şekilde başlamak için uykuya çekildim.

Kullanılan bisikletin farkını görmeniz açısından şu küçük hatırlatmayı da yapmakta fayda görüyorum. 2013 yılında Türkiye turundaki 7500 kilometrelik mesafenin sağladığı kondisyon farkını hesaba katmazsak hemen, hemen aynı şartlar altında Bu turda kullandığım MTB bisikletin aksine bir sonraki yıl Güzelçamlı bisiklet festivalinden dönüşte tur bisikleti kullanarak çok daha (80 km kadar) ileri giderek Ayvalık’a varmayı başarmıştım.