Anadolu İrfanı Bisiklet Turu

Jandarma eskortu ile mesire alanına fiyakalı bir giriş yaptıktan piknik masalarının olduğu bölümde zevkime göre ne çok ayak altı ne de sotede bir teras seçtim. Biraz dinlenip soluklandıktan sonra tuvalet ve kaba temizlik işlerinden sonra yemek işine giriştim. Yemeğin ardından çay iyi gitti. Çadırı kurduktan sonra önce yakındaki işletmeye power bankı şarja bıraktım daha sonra önceden tespit ettiğim hortumu olana çeşmede duş ve çamaşır işini hallettim. Çamaşırları astıktan sonra dinlenmeye çekildim. Bugün efsane zorlukta bir gün oldu, iyi bir dinlenmeyi hak ettim. Sabah güncellemesi: Sabah 7 gibi uyandım tuvalet işini halledip kimseler gelmeden fotoğraf video çektikten sonra tam kahvaltı işlerine girişecekken belediyeye ait Altın Koz tesisletinin güvenliği Saadettin aga çay içmeye davet etti sohbet muhabbet uzadı birde üstüne sucuklu yumurta gelince saat 9 oldu, haliyle benim kahvaltıyada gerek kalmadı. Toparlanıp yola çıkmam 10:00 u buldu. Bugün biraz saldım, dünkü yorgunluğun üzerine bugün pek acele etmiyorum..

Özel güvenlik bölgesi olduğu için fotoğraf video çekmek yasak, hatta durmak bile yasak. Sete yaklaşmadan fotoğraf çekmek lazımdı. 🙁 Not: Eve gidince hareket halinde video görüntülerinden ekleme yaparım.

İstikametim Dodurga, Buradan 7 kilometre uzaklıkta.

Dodurga haritada minnacık görünüyor ama gidince insanda kocaman bir iz bırakıyor. Sessiz, sakin, kendi halinde bir yer. Turistik makyajı yok; ne varsa öyle, saf haliyle. Kahveye oturuyorsun, yan masadaki amca zaten muhabbete dalıyor. “Buralar boş” diyen olursa inanmayın, çünkü içi dopdolu. Anadolu işte; tabelası küçük ama yüreği kocaman. Yolun düşerse, sadece haritadaki bir nokta olmadığını anlarsın.

Aslında Osmancık’a gelmeyi hiç düşünmemiştim. Ama biliyorum ki başka bir turda illa D100’ü kullanmak zorunda kalacağım. Bir de bulunduğum konumdan bakınca en zahmetsiz ulaşabileceğim yerdi. Dedim “tamam, hadi gidelim.” yola çıktım Osmancık’a vardım. Kızılırmak’ın kenarında, köprüsüyle selam verdi önce. Köprübaşında durup biraz nefeslendim. Günlerden pazar olması sebebiyle çarşısı kalabalık, insanları sıcak. Biraz vakit geçirdikten sonra yeniden yola koyuldum. D100 karayoluna çıktım, kamyonlarla, arabalarla aynı ritimde pedallamak biraz yorucu olsa da, bazen katlanmak gerekiyor. Kısa bir süre sonra Laçin tarafına yöneldim.

Osmancık civarındaki pirinç tarlalarındaki sineklerden mümkün olduğunca uzaklaşma çabası içinde Güvercinlik köyüne geldim. Köyü az geçtikten sonra yeni yola paralel giden eski yol boyunca ağaçlık alanlar dikkatimi çekti. Daha sonra ağaçların arkasındaki anızı görünce aradığım yerin burası olduğuna karar verdim. Çadırı kurduktan sonra içine sinek girmemesi için azami çaba sarfederek eşyaları ve kendimi içeri attım. Ateş yakıp yemek yapmam mümkün olmadığından akşam öğününü konserve ile geçiştirip dinlenmeye çekildim.

Yola çıktım tam bir kilometre gitttim gitmedim yağmur başladı, hemen Kargı köyünün sapağındaki mescite sığındım. Dün biraz daha yol almış olsaydım kesin burada kalırdım. Yağmur dinene kadar kahvaltımı yapıp tekrar yola çıktım.

Hamamözü’ne vardım. Küçük bir ilçe ama termalleriyle ünlü İnsanları sakin, muhabbeti samimi. Hamamözü ufak tefek görünebilir ama yolda bir mola gibi, insana iyi geliyor. Çarşısında oyalanıp biraz vakit geçirdim. Gürültü yok, telaş yok. Sonra yeniden aynı yoldan Laçin’e doğru yola koyuldum.

Laçin küçük, sessiz kendi halinde bir ilçe. Hamamözü’nden Laçin’e doğru geldiğimde güneşin batmasına daha iki saat vardı. Dedim ki, “hadi bakalım, kırkdilim geçidi önümde, 400 metre tırmanış… hava kararıncaya kadar çıkarım ben bunu.” Hiç oyalanmadan çıktım yola.

Videoda Fotoğrafta güzel, ama gözle görünce şükür sebebi. Kaya susuyor, sen dinliyorsun. O an anlıyorsun: Dünya gözüyle görmek, işte gerçek zenginlik.

Öyle abartıldığı gibi efsane bir geçit değil, toplamda 400 metre irtifa kazanıyorsun. Ama yer yer heyelan tehlikesi var, bu sebepten Laçinden Kırkdilin köyüne kadar 3 kilometrelik tünel yapılıyor 2025 yılının sonuna kadar tamamlanması planlanıyormuş

İşte metnin düzeltilmiş hali: Kırkdilim rampasını çıktığımda hem hava kararmış hem de yağmur başlamıştı. Ben de Çorum‘a doğru inmek yerine, Kırkdilim köyünün camisinin şadırvanının kuytusuna sığındım. Önce bir çorba yapıp içimi ısıttım, daha sonra da alelacele bir makarna pişirdim. O arada cami hocası geldi. Gece burada kalmamın bir mahsuru olup olmadığını sorduğumda, bir sıkıntı olmayacağını söyledi. Daha sonra bir odanın olduğunu ama kilitli olup sadece giriş bölümünün açık olduğunu söyledi. Baktım, ardiye gibi kullanıldığını gördüm. “Körün istediği bir göz, Allah vermiş iki göz.” dedim içimden, en azından kapalı alandı. Hemen oradaki halılarla zemin izolasyonunu sağladım. Ne olur ne olmaz, böcek ve sineğe karşı çadırın tek katını kurdum. Yatana kadar kamera ve telefon gibi kıymetli cihazları, yatarken de powerbankları cami girişinde prize taktım. Bu arada tüm gece yağmur yağdı.

“Bu Çorumluların dünyası pek küçükmüş, Çorum’u dünya sanıyorlar.” Valla helal olsun, NASA uğraşsın dursun, koordinat hesaplasın; Çorumlular çoktan çözmüş işi. ???? Yalnız şöyle de bir sorun var: Çorumlular dünyayı biraz fazla küçültmüş olabilir. Hani “Çorum = Dünya” denklemini kurmuşlar.

Çorum‘dan çıktıktan sonra sabah indiğimden daha fazlasını rüzgara karşı ve zaman zaman yağmur altında tırmanarak 1200 metre civarında rakıma ulaştım. Daha sonra inişe geçerek Amasya sapağından saptığım gibi rüzgarıda arkama Mecitözü’ne doğru devam ettim.

Rüzgarı arkaya almak işimi ciddi oranda kolaylaştırmış olsada sürekli iniş olacağını düşündüğüm yolda sık sık iniş çıkışlaırın olması hayalkırıklığı yanında yorucu oldu. öyle deli rampalar yok ama ufak ufak iniş çıkışlar var.

Mecitözü’ne havanın kararmasına yakın geldim. Gözüme kamp yapabileceğim park, bahçe gibi bir yer ilişmedi. En kötü ihtimalle bir okul bahçesini cebe koyup akşam yemeği alışverişi yaptıktan sonra, marketin karşısındaki benzinlikte ağaç gölgesinde bir bank dikkatimi çekti. Hemen gidip burada bu gece çadır kurup kuramayacağımı sordum. İstasyonun sahibi Ali ağabeyden olumlu cevap alınca önce yemek işini aradan çıkarıp çadırı kurup eşyaları yerleştirdim. İstasyon çalışan Mustafa ağabeyle biraz sohbet ettikten sonra 21:00 dinlenmeye çekildim. Sabah 07:00 gibi Mustafa ağabeyin “-Ferdiii!” nidası ile uyandım çay demlemiş, çay içtik beraber. Sonra çadırı toparlayıp kahvaltıyı yapıp yolla koyuldum.

İl Sınırlarında girdiçıktı yaparak vurkaç taktikleriyle parça parça toprak kopartıp Ferdimen İmparatorluğuna ekliyorum. 🙂

Anayoldan ilerleyerek aynı noktaya 30 kilometrede geleceğime aralardan 14 kilometre sonunda Amasya-Göynücek yoluna çıktım.

Amasya zaten başlı başına bir doğa tablosu; Dağlarla nehirlerin birbirine sarıldığı bir coğrafya. Her köşesi ayrı bir hikâye anlatıyor. İşte o tablonun biraz daha iç tarafında, saklı bir köşe gibi duran Göynücek var. Dağların arasında sıkışmış gibi görünse de aslında doğanın bütün cömertliğini burada sunuyor. Ne çok kalabalık, ne de çok uzak – tam ayarında bir Anadolu kasabası.

Çorum‘dan vazgeçemiyorum. 🙂

Amasya – Çorum il sınırına yaklaştığımda zaten hava kararmak üzereydi ama hem hava güzeldi hem yol ay kendimide yorgun hissetmediğim için ışığında keyfini çıkartarak yaklaşık 10 kilometre kadar ilerledikten sonra Ortaköy’e 10 kilometre kala rampa başlamadan yol kenarında bir tarlaya ağaçları kendimi siper ederek çadırımı kurdum. Çadır içinde konserve domates ile öğünü geçiştirip dinlenmeye çekildim. Sabah 8:00 gibi kahvaltıyı başka bir alanda yapmak için tesislerden ayrıldım.

Sabah yağmur yağmamış olsaydı Çekerek çayı boyunca tarla yollardan hiç tırmanış yapmadan İncesu‘ya geçme niyetim vardı. Aşdağul’dan sonra tırmanışın ardından inip çıkmak zor geldi. Önce Ortaköy’e uğrayıp İncesu köyünden Kazankaya köyüne kadar yol olup olmadığını sorup soruçturduktan sonra eğer varsa kanyondan geçme niyetine girdim. Kanyondan geçmek mümkün değilmiş. Bu seferlik oda olmadı, başka ziyaretimde uğrarım artık.

Sabah kahvaltıyı ileride bir yerde yaparım diye yola çıktım. Müsait bir yerde denk gelmedi Ortaköy’e vardığımda kahvaltı öğle yemeğine dönüştü. Bu arada rampada son enerjimide tükettim. Öğlene doğru yemek yiyesiye iyice halsizleştim. Rampa çıkarken terledikten sonra birde rüzgar çarpınca iyice yamuldum. Ortaköy’deyken pek hissetmedim ama daha sonra Şapinuva gezisi sonunda yola çıktığımda pedal çevirmekte oldukça zorlandım.

Burası bir zamanlar Hititlerin idari ve dini merkeziymiş; hem devletin arşivi tutulmuş hem de ritüeller yapılmış. 4 binden fazla tablet çıkmış buradan, farklı dillerde… Yani dönemin diplomasi masası aslında buradaymış. Sonu büyük bir yangınla gelmiş. Bugünse o kül olmuş geçmişin içinde yürürken insan tarihin hâlâ sıcacık olduğunu hissediyor.

Çorum‘dan ayrılmak zor oldu, içim buruk. Normal şartlarda pek zorlu olmayan rampayı ittire kaktıra tırmanarak Çorum–Yozgat il sınırına gelip aşağı doğru inişe geçtim.

İncesu kanyonunu göremedim ama Yozgat il sınırları içindeki ismiyle Kapıkaya kanyonunu görürüm diyordum ama hastalık ve keyifsizlik buda olmadı.

Zile – Alaca yolundan sonra Aydıncık‘a gelene kadar yol boyunca muhtelif kamp alanları belirleyip haritada işaretledim ilçe merkezine geldikten sonra eczaneden ilaç aldım.

Hastalığımı daha kolay atlatabilmek için geceyi çadırda geçirmek yerine Öğretmenevinde kalmaya karar verdim. İlaç takviyesi, duş, iyi bir beslenme ve dinlenme ile kısa sürede atlatacağıma inanıyorum. Sabah güncellemesi: Ölmedim, daha iyiyim saat 09:00 gibi tekrar yola çıktım. Hafif terleme var rüzgar olunca üşütüyor.

Rampanın bağlangıcı

Hastalığın o ağır ve kasvetli perdesi indiğinde, dünya üzerime kapandı sandım. Sanki bir ateşin içinde yanıyor, her şeyin sonuna gelmiş gibi hissediyordum. Bedenim yorgun, ruhum ise paramparçaydı. Yollar, o çok sevdiğim yollar, sanki benden sonsuza dek uzaklaşmıştı. ​Fakat o ateş beni yok etmedi, aksine yeniden yarattı. Küllerin içinde buldum kendimi; zayıf, ama asla yenilmemiş. O küllerden, yepyeni bir “ben” doğdu. Şimdi, o zorlu günden sonra, tekrar yollardayım. O küllerin sıcaklığı hala kalbinde. O sıcaklık, bana hayatın değerini ve her anın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlattı. Her pedal basışım, bir zaferin ilanı. Her nefesim, hayatın bana sunduğu ikinci bir şans.

Yozgat‘ın Çekerek ilçesi, bisiklet yolları, geniş ve yeni yapılarla beni şaşırttı. Düzenli ve tek tip tabelalarıyla adeta devletin tüm imkanlarının seferber edildiği, her şeyin en güzelinin serpiştirildiği bir proje şehri gibiydi. Bunca düzene ve modernliğe rağmen, Çekerek‘te bir şehir kimliği ve kültürü hissedemedim. Bana daha çok, şehirler arası yollarda gördüğümüz, fiyakalı dükkanların sıralandığı bir alışveriş merkezini anımsattı. Gezilecek, görülecek bir yer bulamadığım için de transit geçip gittim.

Yozgat‘ın Çekerek ilçesinde, Çekerek Nehri üzerinde yer alan Süreyyabey Barajı, bölgenin tarımsal faaliyetleri için hayati bir öneme sahiptir. Temel amacı sulama olan bu baraj, 2011 yılında hizmete girmiş ve Yozgat‘ın geniş bir alandaki tarım arazilerinin su ihtiyacını karşılamaktadır. Baraj, yöre çiftçileri için adeta bir can suyu niteliğindedir. Son yıllarda yaşanan kuraklıklar ve düzensiz yağışlar, Yozgat‘ın bereketli topraklarına hayat veren bu barajın su seviyesini ciddi anlamda düşürmüş durumda. Bir zamanlar yemyeşil tarlalara hayat veren baraj gölü, şimdi çekilmiş, çatlamış topraklarıyla geleceğe dair kaygı verici bir manzara sunuyor. Bu manzara, sadece bölge çiftçilerinin değil, hepimizin geleceği hakkında düşündürücü bir uyarı niteliğinde.

Yozgat‘ın Çekerek ve Kadışehri ilçeleri arasında yolculuk. Bozkırın sakinliği ve yalınlığı, gökyüzünün sonsuz maviliğiyle birleşiyor. ​Bu yol sadece bir yerden bir yere gitmekle kalmıyor, aynı zamanda anın tadını çıkarmak için de harika bir fırsat sunuyor.

Havanın kararmasına yakın dakikalarda konaklayacak bir yer ararken Özükavak köyüne vardım. Aklımdaki tek şey bir an önce dinlenebileceğim bir yer bulmaktı. İşte o sırada bir marketin önünde durup birine selam verdim. O an, bu basit hareketin tüm planlarımı nasıl değiştireceğini bilmiyordum. Selam verdiğim kişi, meğersem marketin sahibiymiş ve bana öyle bir kapı açtı ki, hayretler içinde kaldım. ​Bana istediğim yerde kalabileceğimi söyledi, hatta spor salonunu bile açtırmayı teklif etti. O sıcakkanlılık karşısında şaşırdım. Yol üstünde, daha kolay ulaşabileceğim bir yer sorduğumda ise köyün çıkışındaki mescidi işaret etti. Burası mezarlığın yanındaydı, ama öyle bildiğiniz mezarlıklar gibi değil. Adeta bir park gibi, çam ağaçlarının gölgesinde, huzurlu bir yer. Üstelik tuvalet ve çeşme de vardı. İşlerimi kolaylaştırmak için muhtara haber vereceğini bile söyledi. ​İşte o an anladım ki, bir selam bazen en lüks otellerden bile daha değerli bir anahtar olabilir. Bu basit, samimi iletişim sayesinde, konaklama sorunum bir anda çözüldü ve ben kendimi ağaçların gölgesinde, huzur dolu bir mescitte buldum. Tüm kapıları açan, güven veren ve insanları birleştiren o basit ama güçlü kelimeyi, “selam”ı bir kez daha baş tacı ettim. Bu yaşadıkların, bir selamın gücünü ve samimi bir iletişimin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha kanıtlıyor. Bazen en modern çözümler bile, sıcak bir gülümseme ve içten bir selamın açtığı kapıların yerini tutamaz.

Sabah Özükavak’tan dinlenmiş halde tırmanışa başladım. Yokuşun sonunda bir baktım karşımda “Yahuhasan Geçidi” tabelası. İçimden “Yahu bunu kim koymuş buraya?” diye gülüp şaşırdım. Bir de tabelanın üzerinde daha önce buradan geçen bir arkadaşın etiketini görünce keyfim iyice yerine geldi. Hem yol yorgunluğu dağıldı hem de sanki uzaktan bir selam almış gibi oldum.

Kadışehri’ne girer girmez karşı kaldırımdan birkaç kişi “hello” diye seslendi. Ben de Türkçe karşılık verdim. Türk olduğumu anlayınca, yan taraftaki parktan gelen müzik sesini işaret edip “Gel, hayır yemeği var” dediler. Aç değildim, zaten öğle öğününü meyveyle geçiştirmeyi düşünüyordum. Ayrıca bu tür hayır yemeklerinin genelde yağlı olması da hafif rahatsızlığım için pek iyi olmayacaktı. O yüzden kibarca teşekkür edip yoluma devam etmek istedim. Tam arkamı dönüp gidiyordum ki, içlerinden birileri bu kibarlığı zayıflık sanmış olacak, arkamdan “Gel lan buraya” diye bağırdı. Döndüm, “Kim o arkamdan lanlı lunlu konuşan? İtine, piçine mi bağırıyorsun sen. Çık karşıma da söyle” diye sert bir çıkış yaptım. O an ortam birden değişti; özürler peş peşe gelmeye başladı. İnsanlık yapıp kibar davrandık diye bizi muhallebi çocuğu sandılar galiba. İçimden şunu geçirdim: Biz buralara önyargıları yıkmaya, insanları daha iyi tanımaya geliyoruz. Ama sonra birileri, kendi memleketini kaba tavırlarla temsil edince insan üzülmeden edemiyor. Yozgat’ın adını yükseltecek yerde, küçük düşürmeye ne gerek var?

Büyük komutanların en büyük sırlarından biri coğrafyayı müttefikleri haline getirmeleridir. Aynı prensip aslında bir bisiklet turcusunun da yol arkadaşıdır: coğrafyayı tanımak, haritayı doğru okumak ve gözlemi iyi yapmak. Dahi komutan Hannibal, Alpleri aşarken savaşın kaderini sadece ordusunun gücüyle değil, topografyayı zekice okuyarak, coğrafyayı müttefik yaparak değiştirmişti. En zorlu engeli, doğru geçidi seçerek aşmıştı. Benim de Kadışehri’nden Akdağmadeni’ne giderken verdiğim karar, küçük ölçekte aynı mantığa dayanıyordu. Önümde bol inişli çıkışlı yorucu bir ana yol vardı. Haritayı dikkatle inceleyince, bir vadi boyunca hafif hafif yükselip aynı noktaya varan ikinci bir güzergâh gördüm. Hannibal’in dağlarda strateji yaparken yaptığı gibi, ben de coğrafyayı okuyup kendi yolumu seçtim. Aradaki paralellik şuydu: O, savaş meydanında coğrafyayı zekâsıyla kendi tarafına çekmişti; ben de pedalların üzerinde aynı stratejiyi uygulayıp enerjimi doğru yolda kullanmış oldum.