Yüzümü sansürlemem tamamen kişisel bir tercih. Ülkemizde yüzsüzleri daha çok seviyor, baş üstünde tutuyorlar; belki de ben bu yüzden böyle yapıyorum. Şaka bir yana, süper kahramanların da maskeleri olur sonuçta! Ya da belki ajanlık kariyerim tehlikeye giriyor, kim bilir?

Gerçek sebebe gelirsek; insanlar, tanınan ve tanınmayan kişilere farklı yaklaşıyor. Tanınan biri olduğunda, 'Ferdimen gelmiş, hadi fotoğraf çekelim, video çekelim!' diye sosyal medyada etkileşim peşinde koşanlarla karşılaşıyorsun. Oysa tanımadıkları biri olarak karşılarına çıktığımda, daha sıradan ve samimi bir iletişim kurabiliyorsun. Beni tanımayan biriyle doğal bir sohbet etmek, samimi bir paylaşımda bulunmak bana daha çok keyif veriyor. İşte bu yüzden yolculuklarıma maskeli süper kahraman modunda devam ediyorum!

Ama bir not düşeyim: Yüzümü sadece herkese açık videolarda gizliyorum. Ancak Katıl üzerinden üye olan takipçilerim için yayınladığım özel videolarda böyle bir gizleme söz konusu değil. Orada süper kahraman maskesi çıkıyor, çok daha içten ve açık bir iletişim kurabiliyoruz.

Adım Ferdi, ancak çoğu insan beni "Ferdimen" olarak tanır. Bir gün bir arkadaşım, benim her zorlukla başa çıkabilme yeteneğimi "Süpermen" olarak tanımlamıştı. O esnada başka bir arkadaşım, bu benzetmeyi biraz mizahi bir şekilde düzelterek "Ferdimen" demişti. O günden sonra, bu takma ad benimle özdeşleşti.
"Ferdimen" ismi, yalnızca bir takma ad değil, aynı zamanda kişiliğimi yansıtan bir sembol haline geldi. Yola çıktığımda, karşılaştığım zorlukları hemen çözme becerim ve pratikliğimle tanınıyorum. Bisikletle yolculuk yaparken, karşımda bir engel olsa bile hemen bir çözüm üretirim. Ancak bu beceri, sadece bisiklet yolculuklarımla sınırlı değil. Hayatımın her alanında, sorunlarla başa çıkmak için pratik bir yaklaşım geliştiririm.
Yalnızlık da benim için bir özelliktir. Kendi başıma yola çıkarken, yardım almak yerine kendime güvenerek hareket ederim. Çoğu zaman, yanımda kimse olmadan sorunların üstesinden gelirken, yalnızlık aslında bana güç verir. "Ferdimen" ismi, yalnız başıma yol aldığımda, kendi iç gücümü ve becerilerimi hatırlatan bir hatırlatıcı haline geldi. Çünkü her ne olursa olsun, yalnızlıkla da olsa her zorluğu aşabileceğimi biliyorum.

Açık konuşmak gerekirse, artık rota paylaşmıyorum; mayın eşekliğini bıraktım.  Önceden hevesle her rotayı açık açık paylaşıyordum ama zamanla bazı yerlerin çok hızlı tüketildiğini, doğallığın zarar gördüğünü ve bazı rotaların herkes için uygun olmadığını fark ettim.

Geçmişte rotaları ve kamp alanlarını paylaşmış olsam da, zamanla bu durum bazı istenmeyen sonuçlara yol açtı. Özellikle kamp kurduğum bazı noktalarda, bu lokasyonlara, Wikiloc gibi platformlardan rotayı indirip gelen kişilerin benimle aynı hassasiyetleri taşımadığını, doğaya zarar verdiklerini ya da yöre halkıyla sağlıklı bir iletişim kuramadıklarını gördüm. Hatta bazıları “Ferdimen gönderdi” diyerek tanıdıklarımı suistimal etme gibi olumsuz davranışlarıyla karşılaşıldı. Bu durum hem beni hem de o bölgelerdeki dostlarımı zor durumda bıraktı.  Tanıdığım insanların “Ne biçim insanlar gönderiyorsun?” gibi serzenişlerine yol açtı.

Bu tür olaylar hem beni, hem de beni gönülden destekleyen yerel dostlarımı rahatsız etti. Ben bir yerle bağ kurarak, saygıyla yaklaşarak ilerliyorum ama rota üzerinden gelen herkes aynı yaklaşımı göstermiyor. Bu yüzden artık rotalarımı herkese açık şekilde paylaşmıyorum.

Bunun yerine, kendi internet sitemde YouTube destekçilerime özel erişim imkânı sağlıyorum. Hem bu sayede gelen kişilerin gerçekten ilgili, duyarlı ve sorumluluk sahibi olması sağlanıyor, hem de doğayı ve ilişki kurduğum yerel insanları koruyabiliyorum. Hem de emeğimin karşılığı bir nebze korunmuş oluyor ve katkı sunan takipçilerime özel bir ayrıcalık sunabiliyorum.

Bu karar tamamen bireysel bir tercih değil, yaşanan tecrübelerden doğan bir gerekliliktir. Anlayışınız için teşekkür ederim.